Even geen bericht over een haakproject of naaien of een ander creatief gebeuren maar een triest bericht.
Ik heb toch nog vrij onverwachts gisterenmiddag mijn lieve hond Amara moeten laten inslapen.
Als klein puppy van 8 weekjes oud heb ik haar bijna 12 jaar geleden opgehaald van een boerderij uit Stolwijk. Ik was opslag verliefd op dat schattige koppie en die mooie oogjes van d'r.
We hebben van alles samen beleefd, mooie tijden maar ook moeilijke tijden en daarin was ze er altijd!
Ze was m'n maatje.
Ze ging mee op vakantie en het was altijd genieten met haar!
Ze had zo'n bijzonder lief karakter!!
Ook gewoon met het alledaagse leven in huis was het met haar gezellig, er was leven in de brouwerij.
Ze groeide op tot een mooi hondje!
Hoe ouder ze werd, hoe charmanter...
Maar toen ineens afgelopen september ging het fout. Vanuit het niets kreeg ze aanvallen waarvan de dierenarts dacht het om epilepsie ging. Ze kreeg medicijnen maar eigenlijk vanaf die tijd heb ik haar zo hard oud zien worden, de fut ging eruit, ze sliep zo veel, at haar eten, en sliep weer en al vrij snel had ze ook geen zin meer in haar rondje buiten.
Tot vorige week ze ineens haar plas niet meer kon ophouden, en ze heel veel ging drinken en hijgen. Ze zag er niet meer gelukkig uit.
En ja.. dan komt gisteren dat moment bij de dierenarts dat je helaas moet besluiten dat het voor Amara genoeg is geweest.
Waarschijnlijk had ze iets in haar koppie, waardoor ze angstig was geworden, ze zo snel oud werd, en haar levenslust kwijtraakte.
Met veel pijn in mijn hart en veel verdriet heb ik haar laten gaan.
We hebben zulke mooie jaren samen en met de mensen om ons heen mogen hebben.
Nu blijven de herinneringen over.
Bedankt lieve schat voor wie je was!
Een maatje, een trouwe viervoeter die er altijd was met een knuffel.
We zullen je nooit vergeten.
